اين كتاب در حقيقت صورت تكميل شده پايان نامه دكتري خانم آپويز است. روند تغيير و تحول مفهوم مصلحت به عنوان يكي از منابع تدوين احكام جديد در نگاه جصاص ، جويني ، غزالي ، فخر رازي ، شاطبي و ابن تيميه ، هدف اصلي نويسنده بوده است . او دو كار كرد براي مصلحت در فقه اسلامي (به ويژه حنيفيان اشعري ) قائل است: اول اين كه مصلحت ارائه كننده احكامي است كه از سوي امت اسلامي ( براساس آداب و رسوم عربي يا احكام خلق الساعه حاكمان و به ويژه خلفاي راشدين ) مقرر شده است و مبتني بر متون وحياني نيست. دوم اين كه مصلحت بيانگر امتيازات عقلاني است كه در وراي احكام مبتني بر متون وحياني ، پنهان است و بر همين اساس مي تواند منبع احكام جديدي شود كه به لحاظ ديني معتبر است . در همين ارتباط نويسنده نتيجه مي گيرد هرگاه احكام اسلامي مصلحت خود را از دست بدهند يا موجب مفسده اي شوند ، كاركرد دوم مصلحت موجب مي شود فقهاي مسلمان با استناد به مصلحت آن احكام را ناديده بگيرند ، يكي از مثال هاي او مساله تعدد زوجات در تونس است كه به نظر بعضي از فقها موجب مفسده در جامعه مي شود و مصلحت مي تواند مانع اجراي اين حكم شود.